Welkom bij mijn Blog
Hier deel ik mijn blogs met inzichten, persoonlijke verhalen en praktische tips rondom verbinding, (zelf)liefde, innerlijke kracht
en persoonlijke groei en laat ik je verder kijken dan het gedrag.
Ik hoop dat deze blogs je raken, inspireren en ondersteunen op jouw unieke reis. Veel leesplezier!
Hoe praat je met kinderen over angst voor oorlog en hoe ga je hier zelf mee om?
“Mam, ben jij bang voor de oorlog?” vroeg mijn zoon mij vanmorgen. Ik moest even nadenken voordat ik antwoordde.
“Soms maak ik me best zorgen,” zei ik eerlijk. “Maar ik kies ervoor om niet elke dag te leven met een gevoel van angst, zeker omdat ik hier weinig tot geen invloed op heb. Wat ik wél kan doen, is goed zijn voor anderen, mijn leven voluit leven en genieten van de kleine dingen die zoveel geluk brengen. Een knuffel van jou, de zon die opkomt, de vogels die fluiten of het feit dat ik door mijn werk anderen kan helpen. Daar heb ik invloed op. En ik wil erop vertrouwen dat er veel mensen bezig zijn om ervoor te zorgen dat er geen oorlog komt of in ieder geval hun best doen om ons veilig te houden.”
‘Angst maakt je wereld klein, onzeker en donker. Hoop doet leven.’
Veel tijd was er niet voor deze toch wel erg belangrijke vraag, hij moest 5 min. later al naar school.
Het zette me vervolgens wel aan het denken, eigenlijk had ik hem helemaal niet gevraagd hoe hij hier zelf over dacht.
Dus is het wel belangrijk om hier later nog bij hem op terug te komen. In alle rust en veiligheid, zodat hij zich ook gezien en gehoord voelt en ik toch ook nog even kan checken of hij iets kon met mijn antwoord of dat ik vooral ook bezig was met mezelf gerust te stellen. Want heel eerlijk gezegd, houdt het mij de afgelopen week ook best wel bezig.
Het bracht me in ieder geval tot het schrijven van deze blog, want ik kan me heel goed voorstellen dat wij niet de enigen zijn die met deze ‘angst’ rondlopen momenteel.
Hopelijk helpt het jullie een beetje op weg.
Lees hier verder.
De wereld is soms een onrustige plek. Oorlogen, conflicten en nieuwsberichten kunnen kinderen bezorgd maken, vooral wanneer ze woorden opvangen als “dreiging” of “oorlog”.
En zeker na de onrust die deze week voorbijkwam in de media m.b.t. de ‘ruzie’ in het Witte Huis. Hoe kun je als ouder of leerkracht op een eerlijke en veilige manier met kinderen in gesprek gaan over deze angsten?
➤ Creëer een veilige ruimte
Kinderen voelen zich vrij om te praten als ze weten dat ze gehoord en begrepen worden. Kies een rustige plek en een moment waarop ze zich op hun gemak voelen. Laat hen zelf beginnen als ze erover willen praten en forceer geen gesprek als ze er niet aan toe zijn.
➤ Luister zonder oordeel
Wanneer een kind iets vraagt over oorlog of dreiging, is het belangrijk om te luisteren zonder hun gevoelens te bagatelliseren. Zeg niet meteen: “Daar hoef je niet bang voor te zijn.”In plaats daarvan kun je bijv. vragen: “Wat heb je gehoord?” of “Wat maakt je bang?”Zo kom je erachter wat er in hun hoofd speelt.
➤ Geef eerlijke, maar hoopvolle antwoorden
Kinderen verdienen eerlijke antwoorden, maar zonder hen onnodig angst aan te jagen.Je kunt bijvoorbeeld zeggen: “Ja, er zijn landen die ruzie hebben, maar er zijn ook heel veel mensen die werken aan vrede en oplossingen.” Dit helpt hen om een evenwichtig beeld te krijgen.
➤ Pas je uitleg aan de leeftijd aan
Jonge kinderen hebben minder details nodig dan oudere kinderen. Voor een jong kind kun je zeggen: “Soms zijn mensen boos op elkaar, maar er zijn volwassenen die proberen dat op te lossen.” Oudere kinderen kunnen meer begrijpen over politiek en internationale betrekkingen, maar hebben nog steeds sturing nodig om feit en fictie te onderscheiden.
➤ Help hen het nieuws te begrijpen
Veel kinderen horen nieuwsberichten, maar begrijpen niet altijd wat het betekent.Bespreek samen wat ze zien of horen en leg moeilijke begrippen uit. Kijk eventueel samen naar het Jeugdjournaal, dat het nieuws op een begrijpelijke manier brengt.
➤ Focus op wat wél veilig is
Geef kinderen een gevoel van veiligheid door te benadrukken wat er allemaal goed geregeld is: dat er mensen zijn die voor hun veiligheid zorgen, zoals ouders, leraren, en wereldleiders die willen voorkomen dat dingen erger worden. Dit helpt hen om een gevoel van ‘controle’ terug te krijgen. Een gevoel van controle helpt kinderen om beter met angst en onzekerheid om te gaan. Angst ontstaat vaak uit een gevoel van machteloosheid—het idee dat er iets gevaarlijks kan gebeuren en dat ze daar niets tegen kunnen doen. Wanneer kinderen ervaren dat er dingen zijn waar ze wél invloed op hebben of dat er volwassenen zijn die hen beschermen, voelen ze zich veiliger en emotioneel stabieler.
➤ Laat kinderen hun emoties uiten
Sommige kinderen willen praten, anderen tekenen, spelen of schrijven liever. Geef ze de ruimte om hun gevoelens op hun eigen manier te verwerken. Een mooie vraag die je kunt stellen is: “Als je je angst een kleur zou geven, welke kleur zou dat dan zijn?” Dit helpt om emoties bespreekbaar te maken zonder te veel de nadruk op het probleem te leggen.
➤ Geef kinderen een gevoel van invloed
Angst wordt vaak versterkt door een gevoel van machteloosheid. Kinderen kunnen zich sterker voelen door kleine, positieve acties te ondernemen, zoals een kaart maken voor een goed doel, een vredesboodschap schrijven of met vriendjes praten over hoe ze elkaar kunnen steunen. Je kunt ook aan je kind vragen wat hij/zij wil doen waar hij/zij wél invloed op heeft, wat hem/ haar helpt om met dit gevoel om te gaan.
➤ Let op signalen van angst
Sommige kinderen uiten hun angst niet direct in woorden, maar wel in gedrag.Let op signalen zoals slecht slapen, buikpijn of prikkelbaarheid. Als je merkt dat een kind veel stress ervaart, blijf in gesprek en bied extra steun.
➤ Geef het goede voorbeeld
Kinderen kijken naar volwassenen om te leren hoe ze met emoties omgaan. Als jij rustig blijft en vertrouwen uitstraalt, helpt dat hen ook om kalmer met onrustige situaties om te gaan.
Hoe ga je als volwassene met je eigen angst om?
Het is normaal om als volwassene zorgen te hebben over de wereld en de toekomst. Belangrijk is hoe je hiermee omgaat, zodat je deze angst niet onbewust overdraagt op je kind.
Hier zijn nog een paar tips:
- Erken je gevoelens: Sta jezelf toe om bezorgd te zijn, maar probeer je emoties bewust te reguleren. Angst wordt kleiner als je het erkent en onderzoekt.
- Beperk je nieuwsconsumptie: Voortdurend nieuws volgen kan je angst versterken. Kies één of twee momenten per dag om op de hoogte te blijven en vermijd sensationele berichtgeving.
- Zoek steun bij anderen: Praat met andere volwassenen over je zorgen en deel je gevoelens. Dit helpt om je gedachten te ordenen en niet alles alleen te dragen.
- Focus op het hier en nu: Doe activiteiten die je helpen ontspannen, zoals wandelen, ademhalingsoefeningen of tijd doorbrengen in de natuur. Dit helpt je om in het moment te blijven in plaats van te piekeren over de toekomst.
- Laat zien hoe je omgaat met onzekerheid: Door zelf een houding van vertrouwen en hoop te tonen, geef je je kind een krachtig voorbeeld van hoe je om kunt gaan met angst zonder dat het je leven overheerst. Kinderen kijken naar volwassenen om te leren hoe ze met emoties omgaan.Als jij rustig blijft en vertrouwen uitstraalt, helpt dat hen ook om kalmer met onrustige situaties om te gaan.
Het allerbelangrijkste is dat kinderen zich gehoord en begrepen voelen. Angst verdwijnt niet door het weg te stoppen, maar door er in een veilige en liefdevolle omgeving over te praten. Door een open dialoog te voeren, help je kinderen niet alleen met hun angst voor oorlog, maar geef je ze ook levenslessen in veerkracht en vertrouwen.
Ook als volwassene is het belangrijk om goed voor jezelf te zorgen. Neem de tijd om je eigen gevoelens serieus te nemen en zoek steun als dat nodig is. Je hoeft niet altijd sterk te zijn; het is oké om momenten van angst of onzekerheid te ervaren. Door jezelf deze ruimte te geven, kun je vanuit een stevigere basis je kind begeleiden. Angst is een normale emotie, maar het hoeft je leven niet te beheersen.
Door bewust om te gaan met je eigen zorgen en te focussen op wat wél in je controle ligt, kun je een krachtig voorbeeld zijn voor je kind. Samen kunnen jullie manieren vinden om rust en vertrouwen te behouden, of dat nu is door een knuffel, een wandeling in de natuur, een open gesprek of het simpelweg koesteren van de kleine mooie momenten in het leven.
Wil je meer tips of heb je vragen over hoe je hiermee om kunt gaan? Neem gerust contact met me op.
‘ Met open hart vanuit verbinding en bewustzijn, leren vertrouwen op je eigen kracht.’
De kracht van het erkennen van je eigen verhaal
Ze kwam wat afwachtend binnen, nam plaats in de stoel tegenover me en keek me vriendelijk maar aan. Ik begon, zoals altijd bij een intake, met de kennismaking en iets verderop in het gesprek stelde ik de volgende vraag:
“Zijn er de afgelopen tijd bijzondere dingen gebeurd die je bezig hebben gehouden?”
Ze schudde haar hoofd. “Nee, niet echt,” antwoordde ze. Haar toon was kalm, bijna achteloos. Alsof het een vanzelfsprekendheid was dat er niets noemenswaardigs te melden viel.
Toch zag ik iets in haar houding – een fractie van een seconde waarin haar ademhaling veranderde, haar blik iets afweek. Dus ik bleef doorvragen. Eerst voorzichtig, toen iets dieper gravend. En stukje bij beetje kwamen de verhalen naar boven. Over de spanning thuis. Over het verlies dat nog zo vers was, maar waar nauwelijks over gesproken werd. Over de momenten waarop haar lichaam protesteerde, moe en uitgeput, terwijl ze zelf maar doorging.
Ik luisterde, voelde de zwaarte in haar woorden. Toen hield ik even stil en keek haar aan.
“Je gaf net aan dat er geen bijzonderheden waren geweest,” zei ik zacht. “Als je dit nu zo allemaal vertelt, wat doet dat dan met je? En hoe zou je nu antwoord geven op dezelfde vraag?”
Ze zweeg. Haar ogen vulden zich langzaam met tranen, haar schouders zakten iets. En toen, na een diepe ademhaling, kwam er een ander antwoord. Een eerlijker antwoord.
“Het was eigenlijk best veel,” fluisterde ze.
Soms beseffen we pas hoeveel we dragen als iemand ons helpt om stil te staan.
Herken je dat? Je vergelijkt jouw ervaringen met die van anderen en denkt: ‘Ach, wat ik heb meegemaakt is niet zo erg, anderen hebben het veel zwaarder.’ Of misschien voel je een weerstand om je eigen verhaal te vertellen, omdat je niet wilt klagen of bang bent dat het er niet toe doet. Je maakt jezelf klein en ontneemt jezelf daarmee de ruimte om te erkennen wat je hebt meegemaakt en hoe dat je gevormd heeft. Maar waarom doen we dit eigenlijk? En hoe belangrijk is het om wél stil te staan bij jouw verhaal?
Lees hier verder.
Waarom maken we onszelf klein?
Eén van de grootste redenen waarom mensen hun eigen ervaringen minimaliseren, is het natuurlijke overlevingsmechanisme van de mens. Ons brein is geprogrammeerd om door te gaan, om niet te lang stil te staan bij pijn en ongemak. Dit heeft evolutionair gezien een belangrijke functie: we moeten kunnen blijven functioneren, zelfs na moeilijke of traumatische gebeurtenissen.
Daarnaast speelt sociale vergelijking een rol. De psycholoog Leon Festinger beschreef al in de jaren ’50 de ‘social comparison theory’: we vergelijken onszelf continu met anderen om onze eigen situatie te beoordelen. Wanneer we mensen zien die in onze ogen ‘ergere’ dingen hebben meegemaakt, kan dat ertoe leiden dat we onze eigen pijn niet serieus nemen. Dit kan versterkt worden door omgevingsfactoren, zoals een opvoeding waarin emoties niet veel ruimte kregen of een maatschappij die doorzettingsvermogen en veerkracht als de norm ziet.
Het belang van erkenning
Maar wat gebeurt er als we ons eigen verhaal niet erkennen? Wanneer we onze pijn en ervaringen wegstoppen, blijven ze vaak onbewust invloed uitoefenen. Onderdrukte emoties kunnen zich vastzetten in het lichaam en leiden tot spanning, stress of zelfs fysieke klachten. Neurowetenschappelijk onderzoek laat zien dat het limbisch systeem – het deel van onze hersenen dat emoties reguleert – actief blijft wanneer we onverwerkte gebeurtenissen niet doorvoelen en erkennen. Hierdoor blijven bepaalde ervaringen als een onzichtbare last meedragen.
Het vertellen en erkennen van je eigen verhaal helpt om gebeurtenissen een plek te geven. Het zorgt ervoor dat je brein deze ervaringen kan verwerken, dat je emoties doorleeft in plaats van onderdrukt, en dat je kunt groeien als mens. Dit is een fundamenteel principe binnen psychotherapie en traumaverwerking: erkenning en bewustwording vormen de eerste stap naar heling.
Je verhaal maakt je tot wie je bent
Jouw ervaringen, hoe klein of groot ze ook lijken, zijn waardevol omdat ze jou hebben gevormd. Ze hebben invloed op hoe je in het leven staat, hoe je reageert op situaties en welke keuzes je maakt. Door je eigen verhaal te erkennen en er soms bij stil te staan, geef je jezelf de ruimte om te groeien. Je mag jouw gevoelens serieus nemen. Je mag jouw verleden erkennen zonder te vergelijken met dat van anderen. Je verhaal doet ertoe, simpelweg omdat jij ertoe doet.
Dus, de volgende keer dat je jezelf klein maakt of jouw ervaringen bagatelliseert, herinner jezelf eraan: jouw verhaal is van jou. En het verdient gehoord en erkend te worden.
Herken je jezelf in dit verhaal? Voel je dat het tijd is om jouw ervaringen en emoties echt te erkennen, maar weet je niet waar je moet beginnen? Bij Praktijk Orinda sta ik klaar om je te begeleiden op jouw pad naar zelferkenning en heling. Of het nu gaat om het verwerken van moeilijke ervaringen, het herstellen van balans in je leven of het vinden van meer verbinding met jezelf en anderen, ik bied ruimte voor jouw verhaal.
Neem contact met mij op voor een verkennend gesprek en ontdek wat ik voor jou kan betekenen.
Jij verdient het om gehoord te worden!
‘ Met open hart vanuit verbinding en bewustzijn, leren vertrouwen op je eigen kracht.’
Geef een reactie
Archief eerder geschreven blogs:
Februari 2025
Sport als ontspanning voor hoogsensitieve kinderen
Hoogsensitieve kinderen ervaren de wereld vaak intenser dan hun leeftijdsgenoten. Ze zijn gevoeliger voor prikkels zoals geluiden, geuren, emoties en zelfs de energie van de omgeving. Dit kan hen zowel in positieve als negatieve zin beïnvloeden. Daarom is het belangrijk om manieren te vinden om deze prikkels op een gezonde manier te verwerken. Sport kan een waardevolle tool zijn in dit proces. Maar hoe kun je sport inzetten als ontspanning voor je hoogsensitieve kind?
Waarom sport een goede manier is om prikkels te verwerken
Sport biedt hoogsensitieve kinderen de kans om lichamelijk bezig te zijn en tegelijkertijd mentale en emotionele spanning los te laten. Beweging helpt om overmatige energie en stress te reguleren, wat vaak kan ontstaan door de constante stroom van prikkels die zij ervaren. Het helpt het zenuwstelsel te kalmeren en verhoogt de focus en concentratie. Daarnaast heeft sport bewezen positieve effecten op de hersenchemie, zoals het bevorderen van endorfine, het zogenaamde “gelukshormoon”. Dit zorgt ervoor dat je kind zich beter in zijn vel gaat voelen, wat essentieel is voor hoogsensitieve kinderen die zich snel overweldigd kunnen voelen door prikkels.
Lees hier verder.
Het juiste evenwicht tussen inspanning en ontspanning
Hoogsensitieve kinderen hebben vaak behoefte aan structuur en een duidelijk ritme. Ze kunnen zich overspoeld voelen door intensieve of langdurige inspanning. Het is daarom belangrijk om het juiste evenwicht te vinden tussen inspanning en ontspanning in hun sportactiviteiten. Het is niet alleen belangrijk dat ze actief zijn, maar ook dat ze voldoende ruimte krijgen om te herstellen en tot zichzelf te komen. Te veel belasting kan leiden tot stress, vermoeidheid en zelfs emotionele uitbarstingen, terwijl te weinig beweging kan leiden tot een gebrek aan energie en onrust.
Een goede richtlijn is om sportactiviteiten te kiezen die gericht zijn op zowel fysieke beweging als mentale ontspanning. Denk hierbij aan zwemmen, judo, hardlopen of fietsen, waarbij het tempo en de intensiteit aangepast kunnen worden aan de behoefte van het moment. Ook sporten die het kind samen met anderen kan doen, zoals groepssporten, kunnen helpen om sociale verbindingen te versterken, wat een belangrijke behoefte is voor veel hoogsensitieve kinderen.
Hoe onze zoon BMX gebruikt om prikkels te verwerken
Een persoonlijke ervaring die ik graag wil delen, is die van onze eigen zoon, die momenteel BMX op hoog niveau beoefent. We hebben gemerkt hoe deze sport hem helpt bij zijn prikkelverwerking. Door BMX te rijden, heeft hij een manier gevonden om de overvloed aan prikkels die hij dagelijks ervaart, te kanaliseren. Het biedt hem niet alleen een fysieke uitlaatklep, maar het versterkt ook zijn zelfbeeld. Het zelfvertrouwen dat hij opbouwt door zijn prestaties en het gevoel van controle dat hij ervaart, hebben een enorm positieve invloed op zijn emotionele balans. BMX biedt hem niet alleen de gelegenheid om fysiek uit te blinken, maar ook om zichzelf in moeilijke situaties te overwinnen, wat bijdraagt aan zijn persoonlijke groei.
Tips voor het kiezen van een sport die bij je kind past
- Observeer je kind – Let goed op hoe je kind reageert op verschillende soorten activiteiten. Sommige kinderen gedijen bij groepssporten, terwijl anderen juist de voorkeur geven aan solospelen of activiteiten in de natuur. Het is belangrijk om te ontdekken wat het meeste plezier en rust biedt.
- Kies een rustige omgeving – Hoogsensitieve kinderen kunnen zich snel overweldigd voelen in drukke, lawaaierige omgevingen. Zoek naar sportactiviteiten die plaatsvinden in een rustige omgeving of op momenten dat het minder druk is, zoals vroeg in de ochtend.
- Let op de intensiteit – Kies voor een sport die bij het energieniveau van je kind past. Te intensieve sporten kunnen te veel prikkels geven, terwijl rustigere activiteiten vaak beter zijn voor het herstel van je kind.
- Kleine stapjes – Start met kleine, haalbare doelen. Dit voorkomt dat je kind zich overweldigd voelt en zorgt ervoor dat de sportervaring positief blijft. Op deze manier kan je kind het plezier van beweging ontdekken zonder dat het zich gedwongen of gestrest voelt.
- Focus op plezier en ontspanning – Het belangrijkste is dat je kind plezier heeft in de sport. Het doel is niet alleen om fysiek actief te zijn, maar ook om ontspanning en balans te vinden. Zorg ervoor dat de sport geen extra druk of verwachtingen met zich meebrengt, maar juist een veilige ruimte biedt om te groeien en zich vrij te voelen.
Kortom
Sport kan voor hoogsensitieve kinderen een waardevolle manier zijn om prikkels te verwerken en zich te ontspannen. Door het juiste evenwicht te vinden tussen inspanning en ontspanning en een sport te kiezen die bij hun temperament en energie past, kan sport bijdragen aan een betere emotionele en fysieke balans. Voor ons als ouders is het geweldig om te zien hoe onze zoon, door zijn passie voor BMX, zijn prikkels op een gezonde manier kan reguleren en zijn zelfbeeld versterkt. Het belangrijkste is dat je samen met je kind ontdekt wat het beste werkt, zodat sport een bron van rust en plezier kan worden, in plaats van extra belasting.
Als je merkt dat je kind moeite heeft met het vinden van balans in prikkelverwerking en het ontwikkelen van zelfvertrouwen, kan het soms helpen om professionele begeleiding te zoeken. Bij Praktijk Orinda bied ik ondersteuning aan ouders en kinderen die op zoek zijn naar rust en verbinding. Neem gerust contact op voor een kennismaking of vraag naar de mogelijkheden voor coaching en begeleiding voor hoogsensitieve kinderen. Samen kunnen we werken aan het vinden van de juiste weg naar balans en persoonlijke groei.
‘ Met open hart vanuit verbinding en bewustzijn, leren vertrouwen op je eigen kracht.’
Geef een reactie
(Familie)opstellingen: Voorbij twijfels en vooroordelen
In april start ik met de opleiding (Familie)opstellingen aan de Academie voor Psychodynamica.
Deze opleiding staat al een tijdje op mijn verlanglijstje en bleef steeds weer opduiken.
Op momenten dat ik dacht dat het er misschien niet van zou komen, werd ik uitgenodigd als representant bij een opstelling of hoorde ik verhalen waarbij ik meteen dacht:
“Hier zou een (familie)opstelling zo ontzettend helpend kunnen zijn.”
Wanneer ik mijn plannen deel, krijg ik uiteenlopende reacties. Sommigen reageren enthousiast met: “Wat geweldig voor jou! GAAF!” Anderen kijken wat sceptisch en zeggen alleen: “Oh, ok…”
Die laatste reactie begrijp ik heel goed, vooral als je nog geen ervaring hebt met (familie)opstellingen. Het is ook niet eenvoudig om uit te leggen wat je precies ervaart tijdens een opstelling. Het gaat namelijk om voelen op een diepere laag – een laag waar ons hoofd vaak geen grip op heeft.
In deze blog hoop ik je wat meer duidelijkheid te geven over familieopstellingen, zodat je beter begrijpt wat deze methodiek inhoudt.
Lees hier verder.
Wat zijn familieopstellingen eigenlijk?
Een familieopstelling is een methodiek waarbij het familiesysteem in kaart wordt gebracht door middel van representanten. Deze representanten kunnen echte mensen zijn (bijvoorbeeld in een groepssessie) of symbolische voorwerpen (in een individuele sessie). Het doel is om verborgen dynamieken, onverwerkte emoties en verstrikkingen zichtbaar te maken, zodat deze kunnen worden erkend en losgelaten.
Veelvoorkomende twijfels en hoe je ze kunt ontkrachten
1. “Het klinkt te zweverig voor mij.”
Familieopstellingen worden soms als zweverig bestempeld, omdat ze niet direct aansluiten bij de gangbare Westerse logica. Wat echter vaak wordt vergeten, is dat de methode gebaseerd is op systemisch werken en inzichten uit de psychologie. De ervaring van representanten in een opstelling lijkt misschien onverklaarbaar, maar het is een natuurlijke reactie op de energie en dynamiek binnen een groep. Het is juist de eenvoud en de kracht van het zichtbaar maken van deze dynamieken die het proces zo effectief maakt.
2. “Hoe kan een opstelling mijn problemen oplossen?”
Een opstelling biedt geen kant-en-klare oplossingen, maar helpt je om onderliggende patronen en dynamieken te herkennen. Door inzicht te krijgen in de oorsprong van je uitdagingen – bijvoorbeeld een verstrikking met een familielid of een onbewuste loyaliteit – ontstaat er ruimte om hier anders mee om te gaan. De heling zit in het erkennen en loslaten, wat vaak diepgaande en blijvende veranderingen teweegbrengt.
3. “Het voelt raar om vreemden mijn familie te laten representeren.”
Dit gevoel is begrijpelijk, maar de ervaring leert dat representanten vaak opmerkelijk nauwkeurig de energie en emoties van het systeem aanvoelen. Dit komt doordat we als mensen intuïtief verbinding maken met het grotere geheel. Bovendien hoef je geen details over je familie te delen als je dat niet wilt; de dynamiek komt vanzelf aan het licht.
4. “Zijn familieopstellingen wel wetenschappelijk bewezen?”
Hoewel er nog relatief weinig wetenschappelijk onderzoek is gedaan naar familieopstellingen, zijn er steeds meer studies die de effectiviteit ervan bevestigen. Bovendien is de methodiek gebaseerd op wetenschappelijke principes uit de systeemtheorie en psychologie. Het is belangrijk om te benadrukken dat de kracht van familieopstellingen vooral ligt in de persoonlijke ervaring en de transformaties die mensen zelf ervaren.
Vooroordelen over familieopstellingen
Naast twijfels bestaan er ook enkele hardnekkige vooroordelen over familieopstellingen:
- “Het is een soort groepspsychotherapie.” Hoewel familieopstellingen vaak in een groepssetting plaatsvinden, verschillen ze fundamenteel van traditionele psychotherapie. Het doel is niet om uitgebreid te praten, maar om dynamieken zichtbaar te maken en te voelen wat er speelt.
- “Je moet alles delen over je familie.” Dit is niet waar. Bij een opstelling wordt vaak gewerkt met minimale informatie. Het gaat niet om het verhaal, maar om de onderliggende energie en dynamiek.
- “Het is alleen maar gericht op problemen.” Familieopstellingen richten zich juist op heling en groei. Door patronen te doorbreken, ontstaat er ruimte voor positieve veranderingen en nieuwe perspectieven.
De kracht van familieopstellingen
Wat familieopstellingen uniek maakt, is dat ze voorbij woorden gaan. Ze raken een diepere laag die vaak moeilijk met het hoofd te begrijpen is. Door te werken met het systeem als geheel, krijg je inzichten die niet alleen jou, maar ook toekomstige generaties ten goede komen.
Het is normaal om twijfels te hebben, maar de enige manier om echt te begrijpen wat een opstelling voor je kan betekenen, is door het zelf te ervaren. Stap voorbij je scepsis en geef jezelf de kans om te ontdekken hoe krachtig en transformerend deze methode kan zijn.
Wil je meer weten of een opstelling ervaren? Neem gerust contact met mij op. Samen kunnen we onderzoeken hoe een familieopstelling jou kan ondersteunen.
‘ Met open hart vanuit verbinding en bewustzijn, leren vertrouwen op je eigen kracht.’
Geef een reactie
Wanneer we de lat te hoog leggen – Hoe vind je de juiste balans?
De schooladviezen voor achtstegroepers vormen een spannende periode, zowel voor kinderen als hun ouders.
In mijn tijd als leerkracht van groep 8 probeerde ik vaak zowel kind als ouder gerust te stellen, vooral wanneer de verwachtingen hoger lagen dan het advies dat gegeven werd. De teleurstelling kon soms zo groot zijn dat deze leidde tot een woede-uitbarsting waar het kind bij was. Ouders gaven mij als leerkracht dan een flinke veeg uit de pan, ervan overtuigd dat ik het hun kind ‘niet gunde’.
Soms richtte hun frustratie zich op de leerkracht uit de vorige groep, die dit ‘nooit had aangegeven’.
Maar wat zij zich niet realiseerden, was dat hun kind onbewust deze emotionele klappen opving. In hun woorden hoorde het kind: “Ik ben niet goed genoeg. Ik kan het niet.”
Sommige kinderen probeerden hun ouders tot rust te brengen, zich diep schamend voor hun gedrag. Op dat moment voelden ze zich vaak ook niet gehoord, niet gezien.
Ik kreeg er buikpijn en slapeloze nachten van.
Wat ik toen nog niet wist……
Lees hier verder.
Wat ik toen nog niet wist, was dat deze ouders onbewust een diepere behoefte hadden. Natuurlijk wilden ze het allerbeste voor hun kind, dat was duidelijk. Maar mogelijk droegen ze zelf de pijn met zich mee van niet gehoord of gezien te zijn in hun eigen jeugd. Misschien worstelden ze met het gevoel ‘niet genoeg’ te zijn.
Als leerkracht voelde ik me dan aangevallen, maar in werkelijkheid raakte het iets in mij: mijn eigen angst om niet goed genoeg te zijn. Terwijl ik zo ontzettend hard mijn best deed om alles ‘perfect’ te willen doen. Ik legde de lat niet alleen hoog voor mezelf, maar ook voor anderen. Ik verwachtte dat anderen zouden zien hoe hard ik werkte, dat ze zouden begrijpen hoeveel ik gaf. Misschien hoopte ik zelfs te horen: “Je hebt het goed gedaan.”
Dat was iets waar ik als kind al naar verlangde—aandacht voor wat wél goed ging, in plaats van te horen wat beter kon. Mijn ouders hadden net als de ouders van mijn leerlingen de beste intenties; ze wilden het beste uit mij halen. Maar onbewust zorgde dat ervoor dat ik nóg harder ging werken.
Achteraf besef ik dat ik in die gesprekken met ouders tegenover hen kwam te staan, in plaats van naast hen. Ik zag hun boosheid, maar niet wat erachter zat. Ik had kunnen vragen: “Wat maakt dat dit u zo raakt?”
Als ik ooit terugkeer naar het onderwijs (al is die kans klein), zou ik het anders doen. Ik zou niet nóg harder gaan werken, niet de lat nóg hoger leggen voor mezelf en die ander. Ik zou inzetten op meer verbinding, meer begrip, meer erkenning.
Je als ouder gehoord en gezien voelen is zó belangrijk. En juist door de ouder écht te zien, ontstaat de ruimte om hen bewust te maken van iets essentieels: dat zij hun kind ook moeten gaan zien—niet door de lens van hun eigen pijn, maar om wie hun kind werkelijk is, want een kind is zoveel meer dan een ‘niveau’!
Als ouder wil je graag dat je kind zich ontwikkelt en zijn of haar talenten benut. Schoolprestaties spelen daarbij een rol en het is zo begrijpelijk dat je je kind wilt stimuleren om het beste uit zichzelf te halen. Maar soms kan deze stimulans, zonder dat je het doorhebt, voelen als druk voor je kind. Vooral rondom de keuze voor het middelbare schoolniveau kan dit een grote rol spelen. Hoe zorg je ervoor dat je verwachtingen helpend blijven en geen extra spanning veroorzaken?
Waarom stellen we verwachtingen?
De wens dat je kind goed presteert, kan voortkomen uit verschillende factoren:
- Eigen ervaringen – Misschien heb je zelf druk ervaren en wil je je kind kansen geven die jij misschien hebt gemist.
- Onbewuste overtuigingen – In onze maatschappij wordt succes vaak gekoppeld aan intelligentie en opleiding. Dit kan de gedachte versterken dat een hoger schoolniveau meer kansen biedt.
- Vergelijking met anderen – Sociale druk vanuit de omgeving, familie of vrienden kan maken dat je (onbewust) verwachtingen neerlegt bij je kind.
- Familiedynamiek – Soms spelen onzichtbare patronen een rol: een kind kan de behoefte voelen om ouders trots te maken of een bepaalde familietraditie voort te zetten.
Hoe kan prestatiedruk overkomen op je kind?
Wanneer verwachtingen te hoog liggen, kan je kind dat op verschillende manieren ervaren:
- Angst om te falen – De druk om te presteren kan faalangst veroorzaken.
- Zelftwijfel – Als het niet lukt om aan verwachtingen te voldoen, kan een kind gaan denken dat het niet goed genoeg is.
- Verlies van motivatie – Wanneer de focus te veel op resultaten ligt, kan de intrinsieke motivatie afnemen.
- Stress en spanning – Constante prestatiedruk kan zich uiten in lichamelijke klachten zoals hoofdpijn, buikpijn of slaapproblemen.
Generaties en patronen
Soms dragen we als ouders patronen mee vanuit onze eigen opvoeding. Misschien heb je zelf ervaren dat presteren belangrijk was en geef je (onbewust) dezelfde boodschap door.
Dit gebeurt vaak uit liefde en betrokkenheid, maar het kan ook spanning opleveren. Door hier bewust bij stil te staan, kun je ruimte creëren voor een evenwichtige benadering.
Een mooie vraag om jezelf te stellen is: Wat wil ik écht voor mijn kind? Gaat het om een bepaalde prestatie of vooral om geluk, zelfvertrouwen en ontwikkeling?
Hoe kun je prestatiedruk verminderen?
- Ga in gesprek met je kind – Vraag wat het belangrijk vindt en waar het zich prettig bij voelt.
- Stimuleer persoonlijke groei – Ieder kind heeft eigen talenten en kwaliteiten. Erken en waardeer deze.
- Richt je op het proces – Complimenteer niet alleen het resultaat, maar ook de inzet en het doorzettingsvermogen.
- Reflecteer op je eigen verwachtingen – Vraag jezelf af: is deze wens iets van mij, of komt het echt vanuit mijn kind?
- Creëer een veilige basis – Laat je kind weten dat het altijd goed genoeg is, ongeacht prestaties.
Elke ouder wil zijn of haar kind helpen groeien, maar groei kan op veel manieren plaatsvinden. Door bewust te zijn van je eigen verwachtingen en de ruimte te geven voor de eigenheid van je kind, help je het vertrouwen te ontwikkelen en met plezier te leren. Uiteindelijk gaat het niet om hoe hoog de lat ligt, maar of je kind zich gesteund en gezien voelt op zijn of haar eigen pad.
Merk je dat prestatiedruk een rol speelt in jouw gezin en wil je hier samen over in gesprek?
Neem gerust contact op voor een vrijblijvend gesprek.
‘ Met open hart vanuit verbinding en bewustzijn, leren vertrouwen op je eigen kracht.’
‘Het Vergeten Kind’
Zoals je misschien al hebt gezien, is het deze week (29 januari – 4 februari) de Week van ‘Het Vergeten Kind’. Op mijn social media heb ik hier meerdere posts over gedeeld en ik merk dat het veel losmaakt. Bij mezelf, maar ook bij degenen die het lezen. Daarom besloot ik er een blog aan te wijden.
De verhalen van deze ‘vergeten’ kinderen zijn schrijnend. Kinderen die al zoveel hebben meegemaakt voordat ze in een ‘opvangsituatie’ terechtkomen. Het blijft me raken.
Afgelopen week moest ik vaak denken aan mijn ‘oud’ leerlingen uit mijn tijd als leerkracht. Kinderen die in een pleeggezin woonden of in een opvanghuis verbleven, wachtend op een veilige en stabiele plek.
Lees hier verder.
Eén van hun verhalen heb ik verwerkt in een gedicht. Voor mij is dat een manier om mijn gevoelens op papier te zetten.
Zoals deze leerling waren er nog velen. Zoals die ene leerling die tijdens een pauze midden op de weg ging liggen. Hij wilde niet meer opstaan.
‘Ik wil zo niet meer leven, juf! Laat ze mij maar doodrijden!’
Zijn woorden raakten mij enorm. Een hulpkreet, een schreeuw om gezien te worden. Ik kon zijn pijn niet wegnemen, zijn leed niet verzachten, het niet voor hem oplossen. Het enige wat ik kon doen, was er zijn. Naar hem luisteren. Bij hem blijven, totdat hij uiteindelijk besloot met mij mee naar binnen te gaan. Het voelde zwaar. Maar voor hem was het nog zoveel zwaarder.
Deze kinderen zijn me altijd bijgebleven. Inmiddels zijn ze volwassen. Wie weet kom ik ze ooit nog eens tegen. En als dat gebeurt, zou ik hen willen zeggen hoeveel bewondering ik heb voor hun veerkracht. Voor hun doorzettingsvermogen, om ondanks alles toch elke dag weer door te gaan en te blijven hopen op een beter bestaan.
Laten we ook na deze week blijven stilstaan bij deze kinderen. Maar ook bij hun ouders.
Het is makkelijk om te oordelen, om te zeggen dat zij het ‘fout’ hebben gedaan of ‘slechte’ ouders zijn, maar vaak hebben zij zelf ook geen liefdevolle opvoeding gehad. Nooit geleerd hoe het anders kon. Gevoeld hoe machteloos ouderschap kan zijn, zonder een vangnet om op terug te vallen.
Laten we niet alleen naar deze kinderen omkijken, maar ook naar hun ouders. Preventief!
Ken je iemand die worstelt met het ouderschap en maak je je zorgen over de kinderen? Ga niet tegenover hen staan, maar naast hen. Kijk naar hen om. Kun je zelf niet helpen? Wijs hen dan op iemand die dat wél kan.
Een organisatie als Buurtgezinnen biedt bijvoorbeeld ondersteuning door gezinnen te koppelen aan ‘steungezinnen’. Dit kan al een groot verschil maken. Ook kun je natuurlijk Het vergeten kind steunen. Ze doen mooi werk voor deze ‘ vergeten’ kinderen.
Herken jij jij in die ouder, die soms gewoon niet meer weet hoe verder. Die zich machteloos voelt.
Weet dan: Je hoeft het niet alleen te doen!
Ik luister met liefde naar jouw verhaal. Ik begeleid je graag of help je de juiste ondersteuning te vinden, want ieder kind en iedere ouder verdient het om gezien en gehoord te worden.
‘ Met open hart vanuit verbinding en bewustzijn, leren vertrouwen op je eigen kracht.’
Geef een reactie
Januari 2025
Het gemis van échte verbinding…..
Ze houdt haar jas stevig vast, alsof ze zich eraan wil vastklampen. Haar blik is naar de grond gericht, haar schouders hangen en het kost haar zichtbaar moeite om zich open te stellen.
Na een korte kennismaking slaakt ze een diepe zucht. “Ik weet niet meer wat ik moet doen,” zegt ze zacht.
Terwijl ze begint te vertellen, wordt al snel duidelijk dat ze worstelt met de vriendschap met haar beste vriendin. “We waren vroeger zo hecht, we deelden alles met elkaar, maar nu voelt het alsof we vreemden zijn. We praten alleen nog maar over onze kinderen en hoe druk we het hebben. Het is zo oppervlakkig geworden. Als ik eerlijk ben, voel ik me helemaal niet begrepen. Ik voel me alleen!” Haar stem breekt even, en ze kijkt weg.
Ze vertelt hoe ze in een opwelling van boosheid een bericht stuurde: “Misschien is het beter als we geen contact meer hebben.” Haar handen trillen terwijl ze dit zegt. “Ik was zo boos, maar eigenlijk vooral gekwetst. Sindsdien is het stil en dat doet meer pijn dan ik had verwacht, maar ik weet ook niet hoe ik het kan herstellen. Wat als ze me niet meer wil zien? Wat als ik weer gekwetst word?”
Terwijl ik luister, begint ze steeds meer te delen. Ze legt uit dat ze het moeilijk vindt om haar gevoelens openlijk te uiten. “Ik heb in het verleden zo vaak teleurstellingen meegemaakt,” zegt ze. “Het is alsof ik een muur om me heen heb gebouwd. Het beschermt me tegen pijn, maar nu merk ik dat ik daardoor alleen maar eenzamer word.” Haar ogen vullen zich met tranen en ze voegt eraan toe: “Ik wil dit niet meer zo voelen, maar ik weet niet hoe ik het anders kan doen.”
Lees hier verder.
Een ‘fictief’ verhaal, maar iets wat in het dagelijkse leven regelmatig gebeurt. Relaties die stuklopen, omdat het gevoel van verbinding ontbreekt. Het gevoel van niet gezien, gehoord en begrepen worden door die ander. Hoe ga je daar nu eigenlijk mee om?
Stel je voor: je staat oog in oog met iemand die enorm belangrijk voor je is. Het is je partner, je beste vriend(in), een familielid. Er is zoveel dat je zou willen zeggen, maar de woorden blijven steken. Je voelt een knoop in je maag en vraagt je af: “Hoe zeg ik wat ik echt nodig heb? Hoe deel ik mijn diepste verlangen, mijn angsten, mijn overtuigingen?”
We verlangen allemaal naar verbinding. Het gevoel dat iemand ons ziet, hoort en begrijpt, maar vaak houden we onszelf tegen om die verbinding volledig te ervaren. Misschien omdat we bang zijn voor afwijzing, omdat we ons kwetsbaar voelen of omdat we niet weten hoe we onze gevoelens moeten verwoorden. Toch is het delen van wat er in je leeft – met open hart en vanuit bewustzijn – één van de krachtigste manieren om een relatie te verdiepen en versterken.
Waarom delen zo belangrijk is
Wanneer je je diepste verlangens, angsten en overtuigingen deelt met de ander, nodig je diegene uit in jouw innerlijke wereld. Dit is geen teken van zwakte, maar van kracht. Het laat zien dat je bereid bent om jezelf te laten zien zoals je bent – zonder masker. Deze eerlijkheid schept vertrouwen en creëert een veilige ruimte waarin de ander zich ook durft open te stellen.
Bovendien helpt het uiten van je gevoelens om misverstanden te voorkomen. Hoe vaak ontstaat een conflict omdat we aannames doen over wat de ander denkt of voelt? Door eerlijk te delen wat er in je omgaat, kun je samen zoeken naar oplossingen en elkaar beter begrijpen.
Hoe begin je?
Het kan spannend zijn om je kwetsbaar op te stellen. Maar verbinding begint bij jezelf. Hier zijn enkele stappen die je kunnen helpen:
- Sta stil bij je eigen gevoelens Neem even de tijd om te onderzoeken wat je precies voelt en nodig hebt. Schrijf het desnoods op. Dit helpt je om helder te krijgen wat je wilt delen.
- Creëer een veilige omgeving Kies een moment waarop jullie beiden rustig zijn en je niet gestoord wordt. Vertel de ander dat je iets wilt delen wat belangrijk voor je is.
- Gebruik ik-boodschappen Formuleer je gevoelens zonder de ander te beschuldigen. Bijvoorbeeld: “Ik voel me onzeker omdat ik bang ben om niet goed genoeg te zijn,” in plaats van: “Jij laat me altijd onzeker voelen.”
- Luister actief Delen is een wederzijds proces. Geef de ander ook de ruimte om te reageren en luister zonder oordeel. Dit versterkt het gevoel van verbinding.
- Blijf bewust van je intentie Het doel is niet om gelijk te krijgen, maar om elkaar beter te begrijpen en samen verder te groeien.
De kracht van kwetsbaarheid
Brené Brown, onderzoeker en schrijfster, zegt het prachtig: “Kwetsbaarheid is niet winnen of verliezen; het is de moed om jezelf te laten zien, ook als de uitkomst onzeker is.” Wanneer je met open hart durft te delen, zet je een stap in het onbekende. Dat kan eng zijn, maar het is ook de sleutel tot diepe, authentieke relaties.
Een persoonlijke uitnodiging
Denk eens na: is er iemand met wie je graag dieper in verbinding wilt staan? Iemand met wie je je behoeften, verlangens of angsten zou willen delen? Misschien is dit het moment om dat gesprek aan te gaan? Stel jezelf open en deel wat er in je hart leeft. Het kan spannend zijn, maar de beloning is onbetaalbaar: een relatie gebaseerd op wederzijds begrip, respect en liefde.
Lukt jou dit alleen of heb je hier hulp bij nodig? Ik help je graag bij dit proces.
‘Met open hart, vanuit verbinding en bewustzijn leren vertrouwen op je eigen kracht.’
Geef een reactie
Verder kijken dan het gedrag
De kleuterperiode van onze toen 5-jarige zoon was geen gemakkelijke tijd. Ik hoorde op het schoolplein dat hij werd aangeduid als ‘het stoutste jongetje van de klas’ en dat hij vaak op de gang zat voor straf.
De ergotherapeut die naar school was gekomen voor een observatie, maakte zich zorgen. Ze was bang dat school niet goed begreep hoe ze de handvatten die zij had aangereikt om hem te helpen ontprikkelen, daadwerkelijk in de praktijk konden brengen. Het ‘ontprikkelplekje’ was een time-out ruimte tussen twee kasten op een open leerplein – allesbehalve een geschikte plek voor rust.
Toen hij voor schooltijd flauwviel en ik met hem naar de huisarts ging om het na te laten kijken, keek me serieus aan en zei: “Hij is schoolziek.” Ik dacht eerst dat ze een grapje maakte, maar ze legde uit dat hij zoveel stress van school ervaarde, dat hij daardoor flauwviel. Dit was een wake-up call, maar als moeder vond ik het moeilijk om op te komen voor mijn kind. Ik had altijd geleerd om ‘braaf’ te zijn, naar gezag te luisteren, en wilde absoluut geen ‘lastige’ moeder zijn.
Toch stapelden de gebeurtenissen zich op. Het was voor mij de druppel toen de juf na schooltijd boos belde:
“Hij is over het hek geklommen!”
Lees hier verder.
Ik kreeg het bericht terwijl ik nog aan het werk was. Toen ik het nummer zag, wist ik al dat het niets goeds zou zijn. De juf klonk boos en verontwaardigd. “Hoe hij het in zijn hoofd haalde. Ik heb hem de hele middag in de gang gezet om na te denken over zijn gedrag. Dit kan zo niet langer!”
Ik was verbaasd en voelde me overvallen door het telefoontje. Toch reageerde ik kalm en zei dat ik het er thuis met onze zoon over zou hebben en hem zou uitleggen dat dit gedrag niet kon.
Onderweg naar huis bedacht ik me dat de juf niet had verteld waarom hij over het hek was geklommen. Dat zou ik hem als eerste vragen.
Toen ik thuis kwam, zag ik een beteuterd gezichtje. Ik gaf hem een knuffel en zei dat de juf me gebeld had en dat ik me afvroeg hoe het kwam dat hij over het hek geklommen was.
Wat volgde was een uitgebreid verslag van zijn spel op het schoolplein. Hij vertelde enthousiast, alsof hij zich weer in het spel bevond: samen met andere kinderen had hij agentje en boefje gespeeld. Hij was de BOEF en boeven moeten ontsnappen! Toen hij de tractorbanden bij het hek zag liggen, besloot hij zonder twijfel over het hek te klimmen. Pas toen hij aan de andere kant stond, bedacht hij zich: “Oh nee, hoe kom ik nu weer terug?” Voordat hij om hulp kon vragen, renden de andere kinderen naar de juf en schreeuwden: “Juf, hij is over het hek geklommen!”
Hij vertelde me verder dat de juf woedend was, hem naar binnen stuurde en hem daar op de gang liet zitten. “Ik was zo verdrietig, mama. Ik moet wel een stout jongetje zijn,” zei hij.
Toen ik de onschuld in zijn ogen zag, brak mijn moederhart. Hoe kon het dat de juf niet eerst aan hem had gevraagd waarom hij het hek was overgestoken? Ik wist eigenlijk al het antwoord: onze zoon was inmiddels ‘het stoutste jongetje van de klas’ geworden. Niemand keek meer verder dan zijn gedrag, het oordeel was al geveld.
Vanaf dat moment besloot ik me in te zetten voor mijn kind. Zo werd het uiteindelijk mijn missie om voor hem op te komen en voor alle kinderen die zich niet gehoord, gezien of begrepen voelen. Daarnaast ook voor de ouders die zich machteloos kunnen voelen als ze hun kinderen weer op school achter moeten laten, niet wetend of hun kind daar ‘veilig’ is.
Dit is slechts één verhaal van de vele die onze zoon in zijn ‘rugzakje’ heeft. En met hem zijn er nog zoveel anderen. Laten we verder kijken dan het gedrag, door in verbinding te blijven, nieuwsgierig te zijn en vragen te stellen. Wat maakt dat… Hoe komt het dat… Wat heb jij nodig?
En niet alleen voor kinderen, maar ook voor de mensen om je heen. In plaats van te oordelen, laten we oprecht geïnteresseerd zijn in het verhaal van de ander.
‘Met open hart, vanuit verbinding en bewustzijn leren vertrouwen op je eigen kracht en dat van de ander.’
Geef een reactie
Meer balans en verbinding: De kracht van een bewust gezinssysteem.
Gezinnen zijn de eerste plek waar kinderen de wereld leren begrijpen. Hier leren ze wat liefde, vertrouwen, en veiligheid betekenen. Maar ook hoe conflicten worden opgelost, hoe emoties worden geuit, en hoe grenzen worden gesteld. Wat zich binnen het gezinssysteem afspeelt, heeft vaak een diepgaande invloed op de ontwikkeling van kinderen. In deze blog neem ik je mee in hoe deze dynamieken werken en wat je als ouder kunt doen om een positieve bijdrage te leveren aan de groei van je kind.
Wat is een gezinssysteem?
Het gezinssysteem is als een web: elke persoon is met elkaar verbonden. Wat één gezinslid doet, voelt of ervaart, heeft invloed op de rest. Dit systeem wordt gevormd door onuitgesproken regels, patronen, en rollen. Denk bijvoorbeeld aan de rol van de ‘zorger’, ‘grappenmaker’ of ‘rebelse tiener’. Deze rollen helpen het gezin functioneren, maar kunnen ook belemmerend zijn voor de individuele ontwikkeling.
Lees hier verder.
De impact op kinderen
Kinderen zijn als spiegels: ze nemen de emoties, gedragingen en spanningen in hun omgeving op. Een harmonieuze en veilige thuissituatie geeft hen een stevige basis om zichzelf te ontwikkelen. Maar wat als er sprake is van conflicten, stress of disbalans binnen het gezin?
- Conflicten: Wanneer ouders vaak ruzie maken, kunnen kinderen zich verantwoordelijk voelen voor het herstel van de harmonie. Dit kan leiden tot gevoelens van schuld of angst.
- Onuitgesproken emoties: In gezinnen waar emoties niet besproken worden, kunnen kinderen leren hun eigen gevoelens te onderdrukken. Dit kan zich later uiten in onzekerheid of moeite met het aangaan van relaties.
- Ongelijke verdeling van aandacht: Als één kind in het gezin structureel meer aandacht krijgt, kan dit leiden tot jaloezie of gevoelens van minderwaardigheid bij andere kinderen.
Wat kun je doen als ouder?
Hoewel elk gezin zijn uitdagingen kent, zijn er manieren om bewust een gezonde en ondersteunende omgeving te creëren voor je kinderen:
1. Open communicatie
Praat met je kinderen over wat er speelt. Dit betekent niet dat je hen met volwassen zorgen hoeft te belasten, maar laat zien dat emoties en meningsverschillen besproken mogen worden.
2. Wees een voorbeeld
Kinderen leren door te observeren. Laat zien hoe jij met emoties en conflicten omgaat. Dit helpt hen vaardigheden te ontwikkelen voor hun eigen relaties.
3. Stel grenzen
Een veilige omgeving betekent ook dat er duidelijke grenzen zijn. Dit geeft kinderen structuur en een gevoel van zekerheid.
4. Blijf leren en groeien
Geen enkele ouder is perfect, en dat hoeft ook niet. Door te reflecteren op je eigen gedrag en patronen, kun je het gezinssysteem versterken. Het zoeken van ondersteuning, bijvoorbeeld door coaching, kan hierbij helpen.
In ons gezinsleven
We hebben in ons gezin de nodige uitdagingen gehad, waardoor ons gezin niet in balans was. Hier kan ik inmiddels denk ik wel een boek over schrijven en wie weet dat ik dat ooit nog eens doe. Als ik als voorbeeld mijn burn-outs eruit haal dan is dit een lange periode geweest waarin zowel onze kinderen als mijn man zich erg hebben moeten aanpassen. Ik kon niet overal mee naar toe, sliep veel en kon niet veel verdragen. Samen met alle andere hobbels die op ons pad kwamen, is het van tijd tot tijd best wel erg zwaar geweest. Door de juiste hulp komen we steeds meer in balans als gezin en als het weer even lastig is, weten we dit steeds beter samen te dragen en kunnen we er samen op vertrouwen dat we er voor elkaar zijn en dat we er samen uit komen.
Conclusie
Het gezinssysteem is een krachtige invloed op de ontwikkeling van kinderen. Door bewust stil te staan bij de dynamieken binnen je gezin, kun je bijdragen aan een omgeving waarin ieder gezinslid kan groeien. Wil je meer inzicht krijgen in jouw gezinssysteem en hoe je deze kunt versterken? Bij Praktijk Orinda help ik je graag op weg. Ik kijk graag samen met jou naar wat jouw gezin nodig heeft om tot bloei te komen.
‘ Met open hart, vanuit verbinding en bewustzijn leren vertrouwen op je eigen kracht.’
Geef een reactie
“Van boosheid naar verbinding”
Boosheid is een krachtige emotie. Bij kinderen kan het soms als een vulkaan uitbarsten – plotseling en intens. Het kan uitdagend zijn om met deze sterke emoties om te gaan. Toch ligt er achter boosheid vaak een belangrijke boodschap: een onvervulde behoefte, een grens die is overschreden of een gevoel van onmacht. In deze blog deel ik persoonlijke inzichten en praktische tips om kinderen te begeleiden bij het reguleren van hun emoties.
Een moment van herkenning
Onze zoon komt thuis van school. Ik zie het al aan de manier waarop hij zijn tas neergooit. Nog voordat ik iets wil vragen, komt er een explosie aan woorden: “Ik snap er nu helemaal niets meer van! Jij zegt toch altijd dat ik gewoon boos mag zijn? En nu hebben we dit afgesproken op school, houdt de juf zich er niet aan!” Zijn frustratie spat ervan af, en er volgen niet zulke leuke woorden over zijn juf…….
Lees hier verder
In plaats van hem meteen te corrigeren, laat ik hem uitrazen en luister ik met aandacht. Het verhaal is voor mij nog onsamenhangend, maar ik weet dat het belangrijker is dat hij zich kan uiten in plaats van allerlei vragen te stellen( dit is iets wat ik voorheen deed). Als hij is uitgepraat, geef ik hem een knuffel en zeg: “Lieverd, wat vervelend dat het zo gegaan is vandaag.” Zijn boosheid blijkt eigenlijk niets anders dan verdriet en een gevoel van onrecht. Hij begint hard te huilen. Ik troost hem en laat hem weten dat hij er niet alleen voor staat.
Als hij aangeeft dat hij weer verder kan, laat ik hem met rust. Te veel doorvragen helpt hem niet – dat weten we inmiddels. Hij voelt zich gehoord en gezien. Later spreken we met de juf om samen te begrijpen wat er precies is gebeurd. Zo bouwen we aan een oplossing waarin iedereen zich kan vinden. Dit soort momenten zijn soms moeilijk, maar ook heel waardevol. Zo ervaart onze zoon dat zijn boosheid vaak een uiting is van een diepere laag van emoties en dat het helemaal ok is om deze te uiten.
Hoe kun je kinderen helpen bij het reguleren van boosheid?
Hier zijn enkele strategieën die ik gebruik, zowel thuis als in mijn praktijk:
1. Erken de emotie
Wanneer een kind boos is, is het cruciaal om eerst de emotie te erkennen zonder oordeel. Zeg bijvoorbeeld: “Ik zie dat je boos bent. Dat is oké.” Dit helpt een kind zich gehoord en begrepen te voelen.
2. Creëer een veilige uitlaatklep
Kinderen hebben vaak een fysieke manier nodig om boosheid te uiten. Denk aan tekenen, kneden met klei of het slaan op een kussen. Deze activiteiten geven de emotie ruimte zonder schade aan te richten.
3. Leer boosheid begrijpen
Praat met je kind over boosheid als een signaal. Vraag: “Wat heeft je boos gemaakt?” of “Wat had je op dat moment nodig?” Door samen te reflecteren, leert je kind beter begrijpen wat er speelt.
4. Bied alternatieven aan
Help kinderen andere manieren te ontdekken om met hun emoties om te gaan. Bijvoorbeeld: diep ademhalen, tot tien tellen of even een rustig plekje opzoeken. Deze technieken kunnen hen helpen om beter met frustraties om te gaan.
5. Blijf zelf rustig
Kinderen spiegelen vaak het gedrag van volwassenen. Als jij kalm blijft, zelfs tijdens een heftige uitbarsting, geef je hen het voorbeeld dat emoties er mogen zijn zonder dat ze alles overnemen.
Het pad naar verbinding
Wat ik uit eigen ervaring en mijn werk heb geleerd, is dat boosheid een uitnodiging kan zijn tot verbinding. Wanneer je de emotie niet wegduwt, maar met empathie tegemoet treedt, geef je een kind de kans om zich begrepen te voelen. Dit versterkt niet alleen de band tussen ouder en kind, maar helpt het kind ook om op een gezonde manier met emoties om te gaan.
Een proces van groei
Het leren reguleren van emoties is een proces, zowel voor kinderen als voor volwassenen. Het vraagt om geduld, liefde en herhaling. Maar de beloning is groot: kinderen die beter begrijpen wat ze voelen, ontwikkelen veerkracht en een diepere connectie met zichzelf en hun omgeving.
Heb je vragen over hoe je je kind kunt begeleiden bij boosheid of andere sterke emoties? Praktijk Orinda staat voor je klaar om samen te kijken wat jouw kind nodig heeft. Neem gerust contact op.
‘ Met open hart, vanuit verbinding en bewustzijn leren vertrouwen op je eigen kracht.’
Geef een reactie
December 2024
Overdracht in de Sportschool:
‘Een Waardevolle Les‘.
Sinds kort gaat ons hele gezin twee tot drie keer per week om 07:00 naar de sportschool. Zo ook deze ochtend. Na een cardio-oefening om op te warmen, stel ik mijn circuit samen: drie rondes met vier oefeningen op verschillende apparaten en gewichten. Tijdens een buikspieroefening komt een jonge vrouw binnen. Ze kijkt wat bozig en vraagt of ik bijna klaar ben met het apparaat dat ik gebruik. Ik geef aan dat ik bijna klaar ben en dat ze het daarna gerust kan gebruiken. Ik leg haar uit dat ik een circuit aan het doen ben en dat dit apparaat daar onderdeel van uitmaakt. Ze blijft demonstratief naast me staan wachten……
Lees hier verder
Ik ga door naar het volgende onderdeel en als ik vervolgens 3 andere oefeningen gedaan heb, kom ik weer terug bij hetzelfde buikspier apparaat. De dame in kwestie zit er nog steeds, ze zit te rusten. Ik vraag haar of ik het apparaat weer even kan gebruiken, nu zij rust.
Haar reactie is boos en aanvallend: “Zie je niet dat ik nog bezig ben en nu even rust?” Onmiddellijk krijg ik een gevoel van onrecht. Ik reageer boos: “Ik heb je net aangegeven dat dit apparaat onderdeel is van mijn circuit. Nu kan ik niet door en onderbreek jij mijn oefeningen.” Gefrustreerd loop ik weg, terwijl ik in gedachten schreeuw: ‘Trut!’
Mijn man en kinderen kijken me vragend aan. Ik kies een andere oefening, maar even later zie ik haar wéer op het volgende apparaat dat ik nodig heb. Mijn irritatie bereikt een hoogtepunt. “ALWEER? Serieus? Dit gaat lekker zo! Je hebt net toch gezien dat ik dit apparaat ook gebruik in mijn circuit?” roep ik uit. Haar reactie is fel: “Je kunt niet alle apparaten bezet houden. Je bent hier niet de enige!” Ik dacht: ” Ik? die het bezet houd? Ik heb dat ding hooguit 1 minuut nodig en ga weer door, jij blijft het 5 minuten bezet houden.” Het conflict escaleert verder en ik besluit boos weg te lopen.
Bewustwording in de Kleedkamer
In de kleedkamer komt pas het besef > Overdracht: Wat gebeurde hier nou? Mijn innerlijke criticus neemt het meteen over. “Orinda, had je echt zo boos moeten reageren? Wat als je het anders had gevraagd?” Mijn gedachten gingen naar mijn intentie én die van haar. Misschien voelde zij zich net zo gefrustreerd als ik. Even overweeg ik om terug te gaan en sorry te zeggen, maar de stap om in mijn gewone kleren de zaal weer in te lopen, voelt ongemakkelijk.
Ik besluit een cappuccino te halen en haar daar mijn excuses aan te bieden, maar ik zie haar niet meer. In de auto onderweg naar school komt mijn zoon van 10 met een opmerking die me aan het denken zet: “Mam, ik vind dat je anders erg mild reageerde. Ik zou veel bozer reageren.” Dit leidde tot een waardevol gesprek met hem over mijn boosheid en hoe ik liever anders had willen reageren. Ik kon hem uitleggen dat het niets oplevert om zo boos te reageren en dat zowel haar dag – als de mijne – nu met een rotgevoel begint.
Van Rotgevoel naar Dankbaarheid
Door dit gesprek kon ik mijn rotgevoel omzetten in dankbaarheid. Ik kon mijn zoon meenemen in mijn les: dat we allemaal geraakt worden door iets in onszelf en dat het de moeite waard is om daar bewust mee om te gaan. Ik daagde hem uit om op school, als hij boos wordt, hetzelfde te proberen.
Daarnaast realiseerde ik me dat ik nog mag leren om mijn innerlijke meisje te omarmen in plaats van haar te bekritiseren. Mijn innerlijke stem zei: “Jij hebt het niet goed gedaan.” Maar vallen en opstaan hoort bij het leven. Hoe mooi is het dat ik dit nu herken? Het maakt me vastberaden om een volgende keer wel vanuit verbinding te reageren.
Ik kijk er bijna naar uit. 😉
Herken je hierin iets van jezelf? En zou je willen weten hoe hiermee om te gaan of in ieder geval je je er bewust van te worden? Je bent van harte welkom!
‘ Met open hart, vanuit verbinding en bewustzijn leren vertrouwen op je eigen kracht.’
Geef een reactie